- Katılım
- 3 Nis 2016
- Mesajlar
- 2,911
- Tepkime puanı
- 3,668
- Puanları
- 23
Namazını terk etmeyen bir ecdadın, dizileri terk etmeyen torunları olduk.
Televizyondaki ahlâksızlığın her türlüsüne, elimizde çekirdekle çoluk çocuğumuzla bakıp göz yumar hâle geldik. Sokakta ahlâksızlık diz boyu olmuş.
Kimseye duyurmadan sessizce; "Rezalete bak!" deyip geçer hâle geldik. “Allahtan başka kimseden korkmayız.” deriz dilimizle, ama esasında bir tek Allahtan korkmayız, geri kalan her şeyden korkar hâle geldik.
Önce ecdadımızı kopardılar bizden, yakın tarihimizi katlettiler.
Ecdadını tanımayan bir nesil olduk yetti mi? Elbette hayır, yetmedi; çünkü sustuk ve bekledik.
Sonra yavaş yavaş ahlâkımızı bozdular, îmanımızı çaldılar, bunlara da göz yumduk. Sonrasında elimize bir televizyon verdiler; önce akrabalarımızdan koptuk, sonrasında aynı evi paylaştığımız kendi ailemizden. Yetti mi?
Elbette hayır, yine yetmedi. Sonrasında genç odası, çocuk odası çıkardılar ve aynı evin içinde bile birbirini göremeyen bireyler hâline geldik.
Seçkin eşyalarımız, arabalarımız, korunaklı evlerimiz oldu; içlerinde boş, karanlık odalar açıldı. Kimden neyi koruyacağımızı, niye çalıştığımızı unuttuk.
Kalın duvarlar çekince, çelik kapılar takınca, koca koca kilitler, on haneli şifreler girince çocukları koruyacağımızı sandık; ama asıl gerekli olan ahlâk ve maneviyatını yitirmekten koruyamadık.
Eline harçlık verip, hiçbir şey eksik etmezsek adam olacağını sandık.
Her şeyi olan, ama huzuru olmayan, sevgisi olmayan insancıklar olduk.
Bizler ahlâkımızı, îmanımızı, kültürümüzü kampanyalarla sattık.
Her kampanyada bir bilgisayar aldık ve çocuğumuzu kendi dünyasına bırakıverdik, her kampanyada bir cep telefonu aldık ve çocuğumuzu kendimiz dışladık.
Artık anneler evde içi boş evlilik programlarında, çocuklar bilgisayar oyunlarında, babalarsa futbol maçlarıyla meşgul ve kendini avutmakta.
Etrafımız; “Kalbi temiz”, saygısız, hoşgörüsüz, kibirli çeşit çeşit Müslümanlarla doldu.
Binbir parçaya bölünmüş, hiçbir ortak noktada dahi buluşamayan, çevresini duvarıyla örmüş, gözünü ve kulağını da kapamış gelenekçi Müslümanlarla doldu.
Etrafımız ne alim tanıyan, ne hoca tanıyan ve okuduğu 2-3 ayet-i kerîme ve 2-3 hadîs-i şerîf ile allame-i cihan olmuş Müslümanlarla doldu. Örnekleri çoğaltmak mümkün elbette, lâkin asıl konu şu: “Bize ne oldu?”
Televizyondaki ahlâksızlığın her türlüsüne, elimizde çekirdekle çoluk çocuğumuzla bakıp göz yumar hâle geldik. Sokakta ahlâksızlık diz boyu olmuş.
Kimseye duyurmadan sessizce; "Rezalete bak!" deyip geçer hâle geldik. “Allahtan başka kimseden korkmayız.” deriz dilimizle, ama esasında bir tek Allahtan korkmayız, geri kalan her şeyden korkar hâle geldik.
Önce ecdadımızı kopardılar bizden, yakın tarihimizi katlettiler.
Ecdadını tanımayan bir nesil olduk yetti mi? Elbette hayır, yetmedi; çünkü sustuk ve bekledik.
Sonra yavaş yavaş ahlâkımızı bozdular, îmanımızı çaldılar, bunlara da göz yumduk. Sonrasında elimize bir televizyon verdiler; önce akrabalarımızdan koptuk, sonrasında aynı evi paylaştığımız kendi ailemizden. Yetti mi?
Elbette hayır, yine yetmedi. Sonrasında genç odası, çocuk odası çıkardılar ve aynı evin içinde bile birbirini göremeyen bireyler hâline geldik.
Seçkin eşyalarımız, arabalarımız, korunaklı evlerimiz oldu; içlerinde boş, karanlık odalar açıldı. Kimden neyi koruyacağımızı, niye çalıştığımızı unuttuk.
Kalın duvarlar çekince, çelik kapılar takınca, koca koca kilitler, on haneli şifreler girince çocukları koruyacağımızı sandık; ama asıl gerekli olan ahlâk ve maneviyatını yitirmekten koruyamadık.
Eline harçlık verip, hiçbir şey eksik etmezsek adam olacağını sandık.
Her şeyi olan, ama huzuru olmayan, sevgisi olmayan insancıklar olduk.
Bizler ahlâkımızı, îmanımızı, kültürümüzü kampanyalarla sattık.
Her kampanyada bir bilgisayar aldık ve çocuğumuzu kendi dünyasına bırakıverdik, her kampanyada bir cep telefonu aldık ve çocuğumuzu kendimiz dışladık.
Artık anneler evde içi boş evlilik programlarında, çocuklar bilgisayar oyunlarında, babalarsa futbol maçlarıyla meşgul ve kendini avutmakta.
Etrafımız; “Kalbi temiz”, saygısız, hoşgörüsüz, kibirli çeşit çeşit Müslümanlarla doldu.
Binbir parçaya bölünmüş, hiçbir ortak noktada dahi buluşamayan, çevresini duvarıyla örmüş, gözünü ve kulağını da kapamış gelenekçi Müslümanlarla doldu.
Etrafımız ne alim tanıyan, ne hoca tanıyan ve okuduğu 2-3 ayet-i kerîme ve 2-3 hadîs-i şerîf ile allame-i cihan olmuş Müslümanlarla doldu. Örnekleri çoğaltmak mümkün elbette, lâkin asıl konu şu: “Bize ne oldu?”
