- Katılım
- 3 Nis 2016
- Mesajlar
- 2,911
- Tepkime puanı
- 3,669
- Puanları
- 23
Şehri ramazan müslümanra başladi ama gaflet ile başladı mübarek ler
Nasıl söze başlanır bilmiyorum
Bu bir yakarıştır, bir iç çekmedir, bir gözyaşıdır yerden arşa kadar yankılanan… Bir umudun yok oluşudur. İnsanlığın tükenişidir. İslam ümmetinin pasivize edilmiş son halidir. Bu, bir çocuğun parçalanmış cesedidir, bir babanın kopan bacakları, bir annenin aklını yitirmesidir. Bu, dünyanın en sıradan insanlarına evlatlarının cesetlerini taşıtmanın verdiği acının tarifsizliğidir…
Nasıl söze başlanır bilmiyorum. Hangi annenin feryadından başlamalıyım. Kirletilen hangi namustan söz açmalıyım. Kopan hangi kolu anlatmalıyım, en son kaç çocuk öldü, hangisini anlatmalıyım hiç bilmiyorum. Ve hangisine ağlamalıyım; öldürülenlere mi yoksa yaşayan ölülere mi? Hiç bilmiyorum.
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor!
Katliamları birer sinema filmi izler gibi izliyorlar. Dengeler adına susuyorlar, dengeler adına konuşuyorlar. Acı çekmek Halep’in alın yazısıymış gibi bu zulmü kabul ediyorlar. Çok şey konuşuyorlar ama az şey söyleyebiliyorlar. Müsaade edildiği kadar öfkeleniyorlar. Batıyı kınamak için sıra bekliyorlar. Ölümlerin ardından vicdanlarını temize çekmek için yardım edip duruyorlar. En gerektikleri anda ortadan kayboluyorlar, sessizliğin içinde görünmez oluyorlar. Susuyorlar ve ölen her Müslümana rakamsal değerler veriyorlar…
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor!
Komşusu açken tok yatan bizden değildir, diyen Peygamberin(sav) komşusu ölürken seyreden bir ümmeti oluyorlar. Duyarsız bir ümmet olma adına adım adım ilerliyorlar. Yavrusu parçalanmış babanın tepkisine şaşırıyorlar. Ağızlarının tadı kaçmasın diye bunca tepkiyi veriyorlar. Açlık ve acının ne demek olduğunu bildikleri halde tepkisiz duruyorlar.
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor
Sıcacık evlerinde mazluma dua etmeye üşeniyorlar. Tok karınlarıyla şükretmiyorlar. Gözden çıkardıklarını infak ediyorlar. Az paylaşıp çok anlatıyorlar. Bu zulme sessiz kalmanın yanlışlığını idrak edemiyorlar.
Dengeler adına susuyorlar. Dengeler adına konuşuyorlar. İzin aldıkları kadar kızabiliyorlar. Emir geldikten sonra tepki verebiliyorlar. Saflarını belli edemiyorlar. Ne söylense onu haykırıyorlar. Ama avazları çıktıkları kadar gerçeklere susuyorlar!
Allah’ım ümmetin zorlu sınavı olan Halep’e yardım et…
Nasıl söze başlanır bilmiyorum
Bu bir yakarıştır, bir iç çekmedir, bir gözyaşıdır yerden arşa kadar yankılanan… Bir umudun yok oluşudur. İnsanlığın tükenişidir. İslam ümmetinin pasivize edilmiş son halidir. Bu, bir çocuğun parçalanmış cesedidir, bir babanın kopan bacakları, bir annenin aklını yitirmesidir. Bu, dünyanın en sıradan insanlarına evlatlarının cesetlerini taşıtmanın verdiği acının tarifsizliğidir…
Nasıl söze başlanır bilmiyorum. Hangi annenin feryadından başlamalıyım. Kirletilen hangi namustan söz açmalıyım. Kopan hangi kolu anlatmalıyım, en son kaç çocuk öldü, hangisini anlatmalıyım hiç bilmiyorum. Ve hangisine ağlamalıyım; öldürülenlere mi yoksa yaşayan ölülere mi? Hiç bilmiyorum.
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor!
Katliamları birer sinema filmi izler gibi izliyorlar. Dengeler adına susuyorlar, dengeler adına konuşuyorlar. Acı çekmek Halep’in alın yazısıymış gibi bu zulmü kabul ediyorlar. Çok şey konuşuyorlar ama az şey söyleyebiliyorlar. Müsaade edildiği kadar öfkeleniyorlar. Batıyı kınamak için sıra bekliyorlar. Ölümlerin ardından vicdanlarını temize çekmek için yardım edip duruyorlar. En gerektikleri anda ortadan kayboluyorlar, sessizliğin içinde görünmez oluyorlar. Susuyorlar ve ölen her Müslümana rakamsal değerler veriyorlar…
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor!
Komşusu açken tok yatan bizden değildir, diyen Peygamberin(sav) komşusu ölürken seyreden bir ümmeti oluyorlar. Duyarsız bir ümmet olma adına adım adım ilerliyorlar. Yavrusu parçalanmış babanın tepkisine şaşırıyorlar. Ağızlarının tadı kaçmasın diye bunca tepkiyi veriyorlar. Açlık ve acının ne demek olduğunu bildikleri halde tepkisiz duruyorlar.
Allah’ım Halep’e yardım et, Müslümanlar etmiyor
Sıcacık evlerinde mazluma dua etmeye üşeniyorlar. Tok karınlarıyla şükretmiyorlar. Gözden çıkardıklarını infak ediyorlar. Az paylaşıp çok anlatıyorlar. Bu zulme sessiz kalmanın yanlışlığını idrak edemiyorlar.
Dengeler adına susuyorlar. Dengeler adına konuşuyorlar. İzin aldıkları kadar kızabiliyorlar. Emir geldikten sonra tepki verebiliyorlar. Saflarını belli edemiyorlar. Ne söylense onu haykırıyorlar. Ama avazları çıktıkları kadar gerçeklere susuyorlar!
Allah’ım ümmetin zorlu sınavı olan Halep’e yardım et…